warm en koud onthaal

Maar voordat het echt tijd was om de vakantie te evalueren op een strand waar het zand warm is, de zee verkoelend en de golven robuust. (ja, net als die koeken...) hebben we nog één laatste excursie gedaan:
Rottnest Island. De grap is dat er ooit een Nederlander als eerste op dat eiland kwam en er allemaal ratachtigen rond zag lopen. Hij vond het net een rattennest, vandaar de naam. Hoewel die in de loop van de tijd wel is verbasterd tot rottnest, maartoch. Alwéér een klein beetje Nederlandse historie in een land waar de hele geschiedenis rond 1850 begon, echt oud is het hier niet dus. Maar wij Hollanders zijn overal te vinden. In levende lijve, maar ook in plaatsnamen, schipwrecks en geschiedenisboeken. Voel ik daar een beetje trots opbloeien? :)

Op Rottnest Island zijn het trouwens geen ratten, maar quokka's, familie van de kangoeroe maar vele malen kleiner. Ze hebben een beetje het hoofd van een hamster, de manier van lopen van een kangoeroe en ver, ver weg wel iets van een rat. De eerste die ik spotte hebben we volgens mij zo'n 50x op de foto gezet, tot 'ie (nieuwsgierig als 'ie was) bijna IN mijn camera klom. Als twee kleine meisjes zaten we daar gehurkt in de hitte ruim een kwartier aaah, en oohhh te roepen over dat oh-zo-schattige beestje. De tweede spot was al meteen een grote groep met wat kleine quokka'tjes. Maar de 'a' en 'o' klanken waren weer ruim vertegenwoordigd. hahaha. Lekker suf, maar wel heel tof. En ja, het blijven beestjes, dus ben ik al snel tevreden.
Verder hebben we er heerlijk gefietst en vooral veel verborgen strandjes ontdekt waar je je bijna alleen op de wereld waant, ware het niet dat onze fiets netjes naast de 15 andere fietsen geparkeerd stond, dus echt alleen ben je er niet. Wel fijn: op Rottnest Island mogen geen auto's komen, en die eenzame bus die de toeristen rond rijdt (wij niet, wij fietsen!) zag je meestal ruim van te voren aankomen. Prachtig eilandje. Wij vonden het lijken op Terschelling, maar dan met schattigere beestjes, meer heuvels en een hogere temperatuur. Ohja, en helmen zijn verplicht....

De laatste 2 dagen hebben we verplicht op het strand doorgebracht aangezien er verder echt niks te doen was in Scarborough, onze laatste rustplek. Maar gelukkig hadden wij ook strand ingepland, dus dat matchte goed. Hoewel op dag één mijn lijf na een uur al doorhad: hier ben ik niet voor gemaakt. De voorkant is nu dus ook duidelijk een andere kleur dan de achterkant. Aangezien ik op dag 2 me van plan was om te draaien en om geen moment uit de schaduw te komen. hahaha. Gelukkig is het in Nederland geen bikini weer en ziet niemand het verschil.
Nouja, gelukkig..... Stond ik daarop Schiphol met mijn dikke sokken en teenslippers met mijn sjaal om mijn bovenlijf gewikkeld. Leuk dit. En ik had nog wel het vet grappige idee om daar (nadat ik mijn tas van de band had gehaald) in mijn strandjurkje door die schuifdeuren te gaan. Dat in ieder geval íémand zou zien hoe bruin ik ben (voor mijn doen). Zo, dat gekke plan ging mooi niet door. Ha, brrrrrr. Gelukkig sloeg mijn lieve pa meteen een voorgewarmd vest om me heen en hadden we de auto al snel gevonden. Toch fijn om door die deuren te lopen en dat er dan geluid van herkenning opstijgt uit al die wachtende 'ophalers'. Thuis nog een kopje thee en semi-warme soesjes erbij: wat een warm onthaal!! Thanks pap, mam en Sander.

Het grootste hoogtepunt zou waarschijnlijk toch het echte thuis komen zijn, bij mijn kattenbeestjes. Maar toen ik daar binnenkwam keken ze me verschrikt aan en voelde ik bij hun meer een soort van terleurstelling dat ik Sanne niet was, de oppas van afgelopen maand. Nou, heus, ik ben ook leuk! Heb ze maar snel te eten gegeven in de hoop dat ik thuis gewoon weer word geaccepteerd.

Ondanks het lauwe onthaal bij mijn eigen huisje, ben ik toch wel weer erg blij om in ons koude (ok, dat is dan wel minder) kikkerlandje te zijn. Tijd voor borrels, vriendinnen, werk, chinees eten bij mijn ouders, puzzelen (ook bij mijn ouders haha) en iets doen met de bijna 2000 foto's. Wanneer is het ook alweer meivakantie?

Thanks voor de trouwe lezers, de leuke berichtjes (daar doe je het stiekem toch een beetje voor) en voor de bemoedigende appjes als de heimwee weer te kop op stak. Hoewel dat (de heimwee) juist een teken is dat ik mijn leven goed heb ingericht, dat is dus iets positiefs. (citaat: J. Liefting) En een grote dank aan Marloes, het vriendinnetje dat mij graag meewilde op haar grootse wereldreis en die met mij de pracht van Australië heeft ontdekt. Te gek! Veel plezier nog in NZ!

xxxx
Wendy

P.S. Dit was dus het laatste bericht. Vanaf nu zal ik jullie dus niet meer digitaal stalken met ellelange verhalen, maar als ik je live tegenkom.... :D