Pick me, pick me!!!!

Ik zit hier in een heerlijke louch-stoel met mijn voeten richting het water (Ineke, jij hebt de foto al via de whats app gekregen) We kijken uit op een grasje waar af en toe een bruine emu langsloopt. Prachtig poserend voor de foto, maargoed. Het blijft een lelijk beest. Haha. (niet hardop zeggen, anders hoort ‘ie het!!!) Verderop ligt een prachtig goudgeel strandje waar je heerlijk kunt lopen richting het blauwe water waar af en toe een dolfijntje zijn vin laat zien.
Want daar gaat het hier uiteraard om: dolfijnen spotten. Vanmorgen stonden we met tientallen toeristen braaf tot enkeldiep in het water, wachtend tot er 5 uitgekozen werden per dolfijn om ‘m een visje te geven. Bij elke dolfijn stond een hulpje die je uitlegde hoe je de vis moest houden etc. Elke dolfijn krijgt maar 5 visjes, want ze moeten natuurlijk zelf ook nog wat doen qua hunting-skills buiten de voertijden om. Van die tientallen mensen werd ik uitgekozen om het laatste visje aan Nikki de gespikkelde dolfijn te geven. Jeejh!!! Ik stond blijkbaar zo te stralen dat degene die me uitkoos er helemaal van moest lachen en zelf ook een beetje opgelucht was dat ze mij naar voren had geroepen. Hahaha. Maar heb weer toffe momenten meegemaakt.
En niet alleen hier in Monkey Mia. (ik vraag me nu trouwens voor het eerst af waar die ‘monkeys’ dan eigenlijk zijn….) Gisteren waren we getuigen van de ‘Pelikan Feeding’ wat echt een hele gebeurtenis schijnt te zijn. Naast 20 meeuwen en krioelende mieren (je snapt, ik zat met mijn knietjes opgetrokken op het bankje…) was er geen pelikaan te zien. Toen Glenn, de pelikaan voederman, na een prachtig praatje weer wegliep met zijn ongebruikte bak met vis, kwam er een ongelooflijk prachtige pelikaan aanvliegen en zwemmen. Op het strand had ik een prachtig uitzicht, maar het werd alleen maar beter. Dat gigantische beest besloot om even een wandeling te maken op het strand, en liep me bijna omver. Ze zijn ECHT groot!!! Wauw!!! Ik ben fan! Ik zie mijn fotoboek al helemaal voor me, kan niet wachten tot ik thuis daar aan kan beginnen. Hoewel, ik kan zeker wel wachten aangezien ik nog VEEL meer foto’s maak van alle te gekke dingen die we hier aan het doen zijn.
Jemig, ik weet niet eens meer wat ik allemaal heb beschreven aan jullie. We zijn ondertussen onze 2e roadtrip aan het uitvoeren. We hebben gesurft op Wave Rock met 38 graden, geen wind te voelen en het enige water daar zat in onze flesjes en stroomde al snel uit alle poriën weer naar buiten. Bleh. Maar wel tof! Daarna naar de Pinnacles waar we echt briljante foto’s hebben gemaakt. Gebaseerd op de ‘spring-foto’ van Mapsy (goed idee!) zijn wij ook maar geen springen. De foto’s zijn geweldig. Maar eenmaal terug in de auto vroegen we ons af waar we in hemelsnaam mee bezig zijn. Een enthousiaste work-out in de hitte van de plaatselijke woestijn. Hmmm….. Hulde aan de airco van Perry 2nd. (uhm, zo heet de auto)
Normaal heb ik tijdens mijn reizen al ontzettend heimwee in week 1. Dat heb ik nu heerlijk uitgesteld naar de 3e week. (komt waarschijnlijk omdat ik gewoon een van mijn dinnetjes hier bij me heb, en niet ver, ver thuis heb zitten bij alle anderen.) Heimwee is stom en nutteloos. En ik ben echt dankbaar voor de lieve berichtjes, reacties, whats appjes en smsjes die ik krijg. Dat doet me goed! Nathalie, je bent een schatje (en dat beschuitje komt er vast nog wel!) En sis: we doen snel weer een avondje afhaal-Chinees met de family als ik thuis ben. :D

Oh, oh. Bijna vergeten! Op mijn eerste dag hier heb ik al geroepen dat er één ding was die ik echt HEEL graag wilde zien, en gelukkig kwamen we er ook nog langs. (had namelijk geen idee waar dat was in Australië) Maar ik heb ze gezien: de Stromatolieten!!!!
Wat??!!! Geen idee wat het is? (biologen, meld je!) Ok, even een leermomentje. Vroeger, heel heel lang geleden was er nog geen zuurstof op aarde en kon er dus ook niks leven. Maar toen kwamen de Cyanobacteriën die hadden bedacht hoe ze zuurstof konden maken. Dat was eerst nog een giftig gas, omdat niemand daar wat mee kon. Maar door evolutie (handig concept trouwens, die evolutie!) kwamen er allerlei organismen (eencellig toen nog) die wel wat met dat zuurstof konden. Zonder deze stromatolieten zou het leven er dus heel anders uitzien. Als er al leven zou zijn…
Die bacteriën staan nog steeds in een soort versteende, afgestompte torentjes in het water. Bij laagtij kun je zelfs de gasbelletjes zien die ze produceren. Hoe tof! Het eerste leven op aarde wat nog steeds bestaat. Phoe! (Hein, ben je niet trots op me! Hihi)
Ondertussen zitten we hier al ruim een uur met 42 graden in de schaduw bij het enige restaurant in de wijde omgeving (wijd is minstens 60km in omtrek) met wifi die het enigszins doet. Waarbij het zweet met straaltjes omlaag stroomt bij elke beweging die ik maak. En die ik niet maak ook, ontdek ik net… We gaan dus snel ff chillen bij het water om af te koelen.
Ik ben benieuwd wat ik bij het volgende verhaal weer te melden heb. Ben al blij dat mijn kaartjes goed zijn aangekomen bij de jarige familieleden en bij het Willem Blaeu. :)

Veel liefs!
Wendy

P.S. Er zijn hier echt niet zoveel boeiende mannen, dus voorlopig zijn het alleen beestjes die mijn foto waard zijn. Hahahaha. Sorry mam. :) Maar we hebben een nieuw doel op onze to-do list: een foto van een mooie man scoren voor mijn moeder. Hahaha.
P.P.S Ik heb trouwens ontdekt dat die road-trains geen treinen zijn maar hele grote vrachtwagens met aanhangers. Vet mooi inderdaad. Dus de foto’s zijn gemaakt hoor! Nu eens kijken of we dat ooit op de site kunnen krijgen met deze wifi verbinding….