Roadtrip 1 vs roadtrip 2

Tjoh, Road Trip 2 is al weer bijna op z’n end. Wat een gek idee. Daarmee komt namelijk ook een eind aan de globale planning van onze avonturen, wat mijn vlucht naar Nederland wel erg dichtbij brengt…. Maar zo ver is het gelukkig nog niet. :)

Road Trip 1 ging vooral over de spanning van het links rijden, hoe het verkeer daar prima op afgestemd is inclusief alle verkeersborden en waarschuwingstekens. In RT1 hebben we heel veel koala’s gezien en echt geen één kangoeroe. De hele weg lag de oceaan links van ons en hebben we genoten van het prachtige uitzicht en de geweldige rotsformaties. Met korte stukken rijden per dag en vele stops en lookouts, hebben we ons die vier dagen prima vermaakt en onze ogen uitgekeken. Wat een ervaring.
Road Trip 2 is anders. Het ophalen van de auto ging relaxed, alsof we al jaaaaren hier in Australië rondrijden. De afstanden die we hebben afgelegd zijn buitenproportioneel, tot aan bijna 800km per dag. Tijdens zo’n rit kom je uitzonderlijk weinig verkeer tegen en voel je je geneigd om te zwaaien naar elke tegemoetkomende auto, want grote kans dat je allebei toerist bent. Dat schept toch een band. Bij RT2 hebben we het fenomeen Road Train ontdekt, gezien, bewonderd en gehaat. Want die dingen zijn echt wel lastig in te halen en ze zijn zo lang!!!! Daarnaast hebben we meer dan genoeg kangoeroes langs de weg zien liggen ‘slapen’. In verschillende stadia. Wat mij als bioloog best wel intrigeerde, maar als gewoon Wendy ook wel erg stil maakte. Zoveel, zoveel roadkill is voor niemand tof om te zien. We zijn hier alleen maar ontzettend blij dat wij zelf geen beestjes geraakt hebben. (die ene vogel niet meegerekend die niet op tijd opsteeg van het wegdek…) Ondanks dat we soms ook wel in het donker hebben gereden, wat we heel spannend maar ook wel een beetje stoer vonden. En het uitzicht? Niet te vergelijken. De Indian Ocean Drive in RD2 lag vooral in de outback van West Australië met uitzicht op rode aarde en dorre grasjes. Een paar termietenheuvels en plotseling opdoemende witte zandduinen (huh?) maakten het vrij eentonige landschap af en toe verrassend. Maar verder snap ik de borden “don’t drive tired, you die!” wel, want na een tijdje is er niets om je echt wakker te houden. Gelukkig hadden wij radio AM666 en elkaars gezelschap om de trip te overleven.

Een andere herinnering aan West Australië is de continu aanwezige hitte: de temperatuur schommelt hier tussen de 39 en 47 graden. Lekker productief word je daarvan. Nu hoor je mij niet klagen, hoor. Want met een boekje en zonnebrandcrème in de schaduw bij het zwembad zitten is echt geen zwaar leven. Hihi. Maar toen wij per ongeluk op het heetst van de dag bij Natures Window aankwamen in het Kalbarri National Park, was het niet meer zo tof. Ook nu snapte ik de borden die bij elke ingang stonden: “Heat strokes kill!” Met waarschuwingen dat het er over de 50 graden kan worden door gebrek aan wind. En dat je er vooral ’s morgens vroeg of laat op de dag heen moet. Het loopje naar beneden ging prima, maar terug omhoog (maar 500m) was levensgevaarlijk qua hitte en hartkloppingen. We kregen veel bezorgde gezichten toen wij vertelden dat we daar ’s middags geweest waren. Gelukkig hadden we genoeg water bij ons, en kon Perry ons op de terugweg verkoelen met de airco. Pfhoe!

De leegte valt ook op. Niet alleen op de weg en in het weidse landschap. Maar ook in de dorpjes die we zijn tegengekomen of waar we hebben overnacht. Iedereen is op vakantie, de hitte ontvlucht. Er zijn weinig tot geen toeristen. We hebben ontzettend moeite gehad om elke avond ons maaltje bij elkaar te zoeken, want alle restaurants gaan hier ongeveer om 8 uur dicht. En ongeveer betekent in dit geval: het kan onaangekondigd eerder zijn. Of ze zijn op vakantie en zijn dus helemaal niet open. (maar dit weet eigenlijk niemand) Of ze gaan alleen op de dagen open dat wij er toevallig net niet meer zijn. En als we dan uiteindelijk heel vroeg bij een eettentje zijn, gaat de keuken juist pas weer over een half uur open. Hmmm, hierdoor zijn we iets te vaak gestrand bij de lokale patatboer. Waarvan er eigenlijk niet één kan tippen aan Snackbar Danny. (zelfs de prijs is bij Danny spotgoedkoop vergeleken hiermee). Gelukkig zijn we ook een paar ontzettend hartelijke mensen tegen gekomen die met de echte Australische mentaliteit een hoop goed maakten. Met dank aan praatgrage Joe, Hollandse Dineke, Belgische ‘ik heb nog maar 1 kangoeroe geraakt’ mede toerist, de hondjes Preston en Sinda, die leuke jongen achter de desk bij Coral Bay, het meisje bij de enige goeie pizzatent MET tv, etc etc etc.

Het lijkt allemaal kommer en kwel. Maar sorry, dat is het echt niet. :) De avondrit naar de Pinnacles was bovennatuurlijk geweldig, wat een uitzicht, wat een foto’s, wat een sfeertje. Zelfs de 3 kangoeroes op de terugweg in het donker die gewoon bleven zitten, pasten bij die toffe avond waar wij het hier elke dag nog over hebben.

Maar ook het Whitman park waar je de meest briljante kinderboerderij hebt, waar geen geiten of bokken maar kangoeroes en wallabies rondhupsen. En waar er niet alleen kinderen maar vooral volwassenen op de grond liggen/kruipen/kroelen met die beesten. Uhm, ja. Daar hoorden wij ook bij. Weet je hoe skattig die beesten zijn!? Whoe, zo tof! Ik heb echt vriendjes gemaakt daar! Ok, dat kwam misschien door het handje voer wat in mijn broekzak zat. Maar toch… I’m in love. :-)
Oh, en we hebben echt een waanzinnige rit gemaakt in Kalbarri op ’n paard, dit keer ’s morgens vroeg om die middaghitte te ontwijken. We waren met z’n drietjes: Marloes, ik en onze gids. Heerlijk gegaloppeerd, hoewel dat echt VEEL harder gaat dan ik met Joris in de manege heb gedaan. Dit waren namelijk ex renpaarden, en die hadden hun trucje nog niet verleerd… Maar het mooiste was nog dat we lekker met die peerden ’t water in mochten. Mhòhòhò, wat vonden ze dat lekker! (en wij ook, want ook zo vroeg was het al behoorlijk warmpjes) Ja, prachtig weer.

Nu zitten we een paar dagen in Fremantle, een heerlijk pitoresk dorpje (voor Australische begrippen) met een sapjes bar en een trein+ram die ons overal heen brengt waar we willen. Beetje strand, dagje naar Perth, momentje rust. Niet verkeerd.
Na een paar hectische weken met veel avontuur is het nu tijd voor...mij. :)

xxx
Wendy