Rode knietjes en andere beestjes

Zo, en toen waren we weer onderweg. Met z´n allen in de bus met onze buschauffeur Gorgé. Fijne man, die niks verstaat maar overal om kan lachen. Onderweg naar San Cristóbal, dat zou iets van 9 uur duren. Dus voorraadjes ingeslagen, lange broek aan want de airco in de bus staat op vriezen, boekjes mee, pilletjes ingenomen en gaan! Dat lukte vrij aardig, totdat we een roadblock tegenkwamen... De mensen in Mexico zijn namelijk niet zo blij met de regering die heeft besloten om de prijs van een aantal (bouw)producten te verhogen, met 5x ofzo. Hmmm, ik snap die locals wel. Dus daar stonden we dan... De roadblock was er al sinds de dag ervoor. Dan vraag je je af: hoe organiseren ze dan zo´n wegversperring? Nou, je zet gewoon een grote witte truck met aanhanger dwars op de weg en niemand kan er meer doorheen. De sfeer blijft goed, want iedereen die in de file staat is ook tegen die prijsverhoging en staat dus achter deze actie. Alleen balen ze wel een beetje dat ze bijna 2 dagen in de file staan..... Ja, de tankshop en eettentjes aan de weg deden goede zaken. Alleen zieke mensen, ambulances en lijkwagens werden doorgelaten. En uiteindelijk ook onze bus. Jeejh!!! Na bijna 4 uur wachten in de hitte. Ach, zo schiet je nog ´s wat mooie plaatjes. Zo spoorde Christiaan (de reisleider) me aan om even in die grote witte truck plaats te nemen. Ha, chauffeur eruit, trucker Wendy erin. Aangemoedigd door de halve, in de file staande, Mexicaanse bevolking die mijn naam hebben ontdekt. ´Wendy, Wendy!!´ Ha, truckersmeisje moet en zal even laten zien hoe het moet. Cowboy hoed op, lekker aan het stuur sjorren. Hop, even aan de toeter honken. Heerlijk, gejuich alom. Hahhaha, helemaal top. En niet lang daarna mochten we erdoor. Zal dat er iets mee te maken hebben??? Hahahah.

Eenmaal aangekomen bleken we in een super schattig dorpje te zitten. Waar je ook nog eens heerlijk kunt salsadansen. Wauw, wat kunnen die Mexicanen dat goed! Losse heupen joh. Echt een heerlijke avond. Ik heb uiteraard één poging gedaan en ben toen teruggegaan naar mijn eigen dansmoves. Die trouwens best kunnen op salsamuziek :) Heerlijk ook dat onze mannen eveneens een poging tot salsa hebben gedaan, hihi. Dat is echt grappig! Haha. Sorry mannen, als jullie dit lezen. :)

Nog iets cools. We hadden een vrije middag, beetje rondslenteren, beetje markt bezoeken, afdingen met aankopen, alsnog teveel betalen, hmmm honger: laten we droge zandkoekjes uit de sahara kopen, hey een leuk winkelstraatje... en toen: daar stond opeens een houten wandelende tak van 1,5 meter hoog. Ik sprint erheen, coole foto´s maken. Wat blijkt, staat daar zo’n kerel met een roodknievogelspin!!!! Foto!!!! Ja, tuurlijk, dat mag: 10 pesos voor 3 foto´s. Eentje op mijn hand (jeejh!), eentje op mijn schouder (vet!) en eentje op mijn hoofd (wauw!!!!!!) ZOOOOOO cool. Echt mijn dag was weer goed. Ook Bram durfde het aan, hoewel hij het wel stiekem heel eng vond. Helemaal leuk, de foto´s komen nog. Oh, ze heet Samantha. De spin. Kijk, ik dacht dat ik hier misschien een nieuwe voorliefde voor cultuur en Maya´s en tempels enzo zou ontwikkelen. Maar als ik dan zo´n spinnetje mag vasthouden weet ik het zeker: ik blijf een beestjesgek. En ik ben er trots op!

Bij deze zal ik echt wel mijn best blijven doen om de culturele activiteiten te benoemen, maar zodra ik een beestje spot gaat mijn aandacht daar natuurlijk wel naar uit. Zo hebben we al een paar keer met een bootje gevaren. Dat is echt ook super vet. Pelikanen die zich in de bomen langs de kant verzamelen (raar gezicht trouwens), krokodillen van ruim 2,5 meter en kleintjes van 10 cm (oh, zo schattig!!) heel veel watervogels, gieren, roofvogels en torren. Heule grote met groen/gele schilden. Oh, nu ik ´t daar over heb. We zijn ook bij 2 watervallen geweest. Eentje in een kalksteengrot waar je in kon zwemmen (heb ik al verteld he?) en laatst zo´n hele lange die met kleine stukjes omlaag valt. Daar mochten we ook in zwemmen, alleen moest je er wel voor zorgen dat je dus niet met de stroom meegesleurd wordt. Wah, wel spannend, want de stroming is soms best sterk. We wilden met z´n alleen 1 stukje omhoog zwemmen, tegen de stroming in. Ha, dat red ik nooit. Maar inventief als ik ben zwom ik gewoon naar de overkant, ben over de wal naar boven gelopen (zie je het voor je, in m´n bikini op blote voeten door de jungle, niet een hele goed doordachte beslissing) Maar ik kwam heelhuids aan, en eerder dan de rest. Moehahahaha.

Ondertussen zijn we in Quatamala aangekomen. Fijn land, mooie en vriendelijke mensen. Wel jammer dat ik 100 meter na de grens opeens aan mijn Ipod dacht die nog in de vorige bus aan de radio gekoppeld was. Die bus was al met een noodvaart naar de volgende bestemming in Mexico gesjeesd. Helaas, pindakaas. Super naar, maar niks aan te doen. Bizar hoe snel ik me daar overheen kon zetten. Het blijft jammer, maar niet getreurd. We doen echt té veel leuke dingen om me sip te voelen. En hoewel de heimwee al 2 dagen goed is ingezet, geniet ik met volle teugen. Vandaag naar een mega groot meer geweest, boottochtje gemaakt (beetje een bumpie ride, maar dat is ook weer een ervaring, inclusie een blauwe plek op mijn rechter bil...) Super mooie foto´s gemaakt van vulkanen, bloemen, mensen en ander uitzicht. Wel heb ik ontdekt dat ik foto´s van landschap prima vind, maar het liefst fotoshoots doe waar ik en anderen heel bizar en gek op staan. Zo krijgen we de rolletjes wel vol.

Lachen is goed voor je. En lachen it is! De groep blijkt ook na dag 9 nog heel leuk te zijn. Ik ben nog steeds erg blij met mijn roomie, de buikspieroefeningen blijven elke avond trouw de revue passeren en de reisleider is top. Niks te klagen dus. Ik moet er nog niet aan denken dat deze reis straks voorbij is. Gelukkig duurt dat nog heel lang. Heerlijk zo´n reis van 3 weken!

De BBQ die we vandaag zouden houden is enigzins verregend, dus nu eten we binnen en garen we het vlees op een andere manier. Moet zo wel even opletten, want er wordt vast straks verteld wat we morgen gaan doen en hoe laat we uitchecken en weggaan. Maar belangrijker: hoe laat we de wekker moeten zetten. Nicole en ik hebben ons laatst namelijk verschrikkelijk verslapen (de wekker een uur te laat gezet, we werden wakker door reisgenootjes die met volle tassen langsliepen en gingen uitchecken) Wel hebben we ontdekt dat als het moet, we binnen 6 minuten vanuit een soort coma-staat buiten kunnen staan, compleet met net ingepakte backpack. Maar ik kan het je niet aanbevelen, dus morgen zetten we de wekker gewoon weer lekker op tijd.

Veel lief
Wendy