Toch maar terug...

Ja, hoe zal ik beginnen...

Maandag avond heb ik een groepsfoto genomen, waar alleen Abigail en John niet opstaan, dat is wel jammer. Maar toen had iedereen al aardig door dat ik bijna wegging. Dinsdag ochtend heb ik dan echt afscheid genomen. Een heleboel mensen waren al weg, de kinderen waren al naar school dus het was super rustig. Van Abigail kreeg ik een kettinkje, super mooi. Toen ik Marlieke een knuffel gaf kwamen de tranen, en bij Adwoa had ik het echt zwaar. Zij ook huilen, dus maar snel in de auto gestapt en iedereen nagezwaaid en toen waren we weg.
Yao en ik hebben de touristische route genomen naar Cape Coast, waar we de burcht daar hebben bezocht. Beetje tourist uithangen. Snel naar Kokrobite om de spullen te dumpen en even te douchen. Een flinke file zorgde ervoor dat we te laat op het vliegveld kwamen, maar gelukkig vonden Linda en Wendy het niet erg om te wachten. Niet veel later kwamen Ilse en Pieter aan, en konden we terug naar Kokrobite. Daar zijn we na een drankje aan de bar maar meteen gaan slapen, want het was een lange lange dag.
Woensdag ochtend was het zover. Mijn laatste strohalm (Yao) ging ook weg, en toen stond ik daar alleen. Mooie plek aan het strand, lekker warm en veel aardige mensen. Maar het is niet de compound. Er waren alleen maar toeristen en een paar rastafaris. (Bob Marley's) Maar elke keer als ik mijn kamertje inging kwamen de muren op me af en voelde ik zo'n grote leegte in me omdat ik de compound zo miste. Elke keer als ik in mijn dagboek begon te schrijven over het afscheid nemen kreeg ik 't benauwd. Ik bleef maar denken aan lieve kleine Prescious en Abigail en Adwoa en iedereen.
Ik bedacht opeens, stel je nou eens voor dat ik terug was? Stel je eens voor dat ik donderdagochtend de bus terug zou nemen en zaterdag ochtend weer naar Accra zou gaan? Dat zou leuk zijn.
En dat heb ik dus gedaan. Gisteren besloten, vanmorgen om 6uur vertrokken en net aangekomen. Ik had Yao gebeld, en die kwam me ophalen vanuit de stad. Hij opende de poort en ik stond erachter verscholen. De hele compound vloog op me af en iedereen omhelste me en sprongen heen en weer van blijdschap. Ik heb daar nog een half uur met Ama om mijn nek rondgelopen. Echt, hier deed ik 't voor. Ik ben weer 'thuis'. Niet helemaal volgens plan, en ze keken hier ook wel een beetje gek op. Maar het is weer super gezellig en ben blij dat ik deze keuze gemaakt heb.
Wat betreft mijn bagage: ik ben hierheen gekomen met mijn schoudertas en een kleine sporttas. De rest staat nog in Korkobite. Ik heb daar twee Duitse meiden leren kennen die ook zaterdag avond vliegen. Die nemen mijn spullen (3 tassen vol ongeveer) mee naar het vliegveld van Accra. Ik heb hun nummers, dus we houden nog contact. Super luxe!!!
Ja, Wendy heeft het weer goed voor elkaar.

Trouwens, tijdens de rit terug naar Kumasi heb ik gezien dat GHana echt een heeeel mooi land is. Het landschap is om je aan te vergapen. Hier kom ik echt nog wel vaker terug denk ik.

Jullie zijn weer op de hoogte, ik ga lekker frietjes eten.

Doei doei
Wendy